Η καλλιτεχνική πορεία του Θόδωρου Αγγελόπουλου χαρακτηρίζεται από διεθνή αναγνώριση και κορυφαίες διακρίσεις. Οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει στα σημαντικότερα Διεθνή Φεστιβάλ, αποσπώντας τα μεγαλύτερα βραβεία, μεταξύ άλλων το Χρυσό Φοίνικα των Καννών, το Χρυσό και Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας, πολυάριθμα βραβεία FIPRESCI και δύο βραβεία Φελίξ Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας. Δύο από τις ταινίες του, “O Θίασος” και “To Βλέμμα του Οδυσσέα” έχουν συμπεριληφθεί στις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, είναι ο σκηνοθέτης, που καθόρισε όσο λίγοι την παγκόσμια κινηματογραφική γλώσσα και, αναμφισβήτητα, o Έλληνας σκηνοθέτης με τη μεγαλύτερη διεθνή αποδοχή.
Για τον Μελισσοκόμο, το Τοπίο στην ομίχλη, το Μετέωρο βήμα του πελαργού, και το Βλέμμα του Οδυσσέα το τοπίο της Φλώρινας εκφράζει την εμμονή του σκηνοθέτη σε κάποιους μεμονωμένους χώρους με έντονη ιστορικότητα που αντιστέκονται στο πέρασμα του χρόνου. Με τη δομή και τη λειτουργία τους αλλά και τη μορφή τους οι χώροι αυτοί μετατρέπονται στους «τόπους» εκείνους που δέχονται την ανθρώπινη δραστηριότητα, χωρίς ωστόσο ν’ αλλάξουν την ουσία τους αλλά να καταφέρνουν στο τέλος να διατηρούν το ζητούμενο ιστορικό βάθος.
Οι μετακινήσεις των ανθρώπων πάντα έχουν ανάγκη τον «σταθμό» ως τον ενδιάμεσο χώρο και έτσι με άξονα τον ποταμό Σακουλέβα, ο σκηνοθέτης στο Μετέωρο βήμα του πελαργού μεταμόρφωσε με τα σκηνικά του όλο το τοπίο σε έναν «σταθμό» όπου οι αενάως μετακινούμενοι άνθρωποι πέρα από την εθνική τους ταυτότητα τα κίνητρα και τον σκοπό, καθορίζονται από αυτήν την διασταύρωση, μια ποιητική στην ουσία της διασταύρωση στην οποία ο τόπος επιτρέπει την «διέλευση», την «παραμονή» (έστω προσωρινή) νομάδων, μεταναστών, προσφύγων, εξορίστων, εμπόρων που διασχίζουν την Βαλκανική για να συναντηθούν σε αυτές τις «νησίδες μνήμης» αναγκαίες για την κατανόηση μιας συνεχούς χρονικής και γεωγραφικής πραγματικότητας.
Ο μεταμορφωμένος από τα σκηνικά των Μικέ Καραπιπέρη και Αχιλλέα Στόιου (για τις ανάγκες της ταινίας) Σακουλέβας δίπλα στα ήδη υπάρχοντα την εποχή εκείνη κτίρια του ποταμού φέρνει σήμερα στη μνήμη την διαφορετική ύπαρξη και υπόσταση των τόπων της μικρής αστικής πόλης μας όπου μέσα τους ο Αγγελόπουλος εντόπισε και ενεργοποίησε την διαχρονική ενεργή διάσταση και ιστορικότητα τους που παραμόνευε σιωπηλή «πολλά» χρόνια για να την αναδείξει ως σύγχρονη και πρωτογενή , αλλά και πρωτόγνωρη και για μας ακόμα τους γηγενείς μιας και στον σκηνοθέτη οφείλουμε την «ανακάλυψη» της αρχαϊκότητας του τοπίου την ιστορική αλλά ταυτόχρονα και την ποιητική του υπόσταση και παρουσία.
Το φωτογραφικό υλικό ανήκει στην κυρία Ρήνα Μηλώση και στον αρχιτέκτονα Αχιλλέα Στόιο.
